Tijdens mijn loopbaan heb ik zowel in loondienst als zelfstandig gewerkt als adviseur in strategie, leiderschap en organisatieontwikkeling. Mijn interesse in management ontstond al vroeg, toen ik door multinationals op talloze trainingen en workshops werd gestuurd. Vooral de managementworkshops intrigeerden me: zodra ik zelf de ervaring had, wilde ook ik jonge leiders helpen groeien.

Toen ik directeur werd bij een technische handelsonderneming, verzocht de RvC mij bij Krauthammer* in te schrijven voor hun Management Workshop. Zij werkten niet alleen aan het verder ontwikkelen van diverse nuttige vaardigheden en aan competenties, maar met name ook aan iemands persoonlijke presentatie: houding, uitstraling, zelfverzekerdheid. Hoe presenteer je je? Wat is letterlijk je beste houding bij welk ‘optreden’? Wat voor een hand geef je, of voelen deze aan als een tros vingers? Wat straal je uit? hoe zelfverzekerd kun je zijn en moet je zijn?

Teveel om op te noemen dus. Krauthammer wist mijn achilleshiel zelfs samen te vatten op een handige kubus – een geheugensteuntje dat ik nog steeds gebruik en waardeer.

Onlangs kreeg ik opnieuw de kans om een jonge directeur te coachen. Ik wilde hem zo’n training bij Krauthammer aanbevelen, maar wist niet of ze na zoveel jaren nog bestonden en een vergelijkbare Workshop hadden. In mijn contactenlijst vond ik een oud nummer en belde het per ongeluk.

“Met Studio Glaswerk,” klonk het aan de andere kant. Ik verontschuldigde me, maar tot mijn verrassing antwoordde de man: “Misschien kan ik toch helpen.” Hij bleek vroeger bij Krauthammer te werken en kende mij nog, maar had intussen zijn ware passie gevolgd: glas-in-lood-restauratie. Een bijzonder toeval! We deelden herinneringen en hij vertelde hoe hij zijn managementervaring nog steeds gebruikte – zij het nu in de opvoeding van zijn kinderen, binnen hun meestersgilde en rondom zijn ambacht en vakmanschap.

Deze ontmoeting herinnerde me eraan dat een stevige manager, net als een glas-in-loodraam, sterker wordt door goed advies en ondersteuning. Mooi hoe levenspaden kunnen kruisen, voetsporen elkaar op kunnen volgen en lessen blijven hangen. Alles gedreven door Ambitie.

Bedankt, Ronald!