In managersland blijkt dat het gezegde ‘fouten maken mag’ dusdanig wijd verbreid is, dat ik bijna geneigd ben te zeggen ‘fouten maken mag NIET, tenzij…’.
Als senior kan ik zeggen dat ik als leider behoorlijk wat spitsroeden heb gelopen en in enthousiasme, door blinde onschuld, naïviteit, pure onwetendheid of anderszins in menig mes of valkuil ben gelopen. Nooit kwam ik hier zonder kleerscheuren uit, maar meestal persoonlijk wel sterker en altijd heb ik hiervan geleerd of van willen leren.
Dit in de zin van: ‘wat ging hier nu verkeerd? Wat had ik anders of beter kunnen doen?, Hoezo deed ik dit (nu?). Een zekere vorm van eigenreflectie was mij gelukkig niet vreemd. Dit sterkte mij en deed mij groeien. Vaak bleek dit pas veel later, maar deze houding bracht mij verder en ik leerde flink van mijn (vele) fouten. Toch waren dit er blijkbaar niet teveel anders was ik niet gekomen waar ik gekomen ben, want – laat dit vooral duidelijk zijn – hierover ben ik achteraf gezien best wel tevreden. Wat ik dus nu als senior – nog midden in het werkzame leven en dagelijks organisaties en aanvoerders ondersteunend – echter opvalt, is dat het gezegde ‘fouten maken mag’ in de huidige praktijk zodanig lijkt te zijn verworden, dat de alertheid, scherpte of oplettendheid die hierbij hoort – ter voorkoming van fouten ! – steeds meer lijkt te ontbreken en dat hier een soort van onverschilligheid voor in de plaats lijkt te zijn gekomen.
Herkent u dit ook? Bij uzelf, bij anderen? Zeg dan fouten maken mag NIET, tenzij ik een risico moet nemen omdat ik iets (nog) niet weet, omdat ik niet weet waar ik het antwoord moet halen, maar wel door moet.
Vooral in deze gevallen mag je fouten maken, moet je ze zelfs willen maken. Leer hiervan en kies – net als Daan Quakernaat in zijn boek ‘Ga kathedralen bouwen’ (www.quakernaat.nl/thema-s/78-boekje-ga-kathedralen-bouwen) telkens evenveel tussen zwart als tussen wit (zie vorige weblogs).
Het leren van fouten is ook volgens hem hiermee intrinsiek verbonden.
Bovendien is het uitbannen van onzekerheid, of het nergens aan beginnen eveneens ‘dodelijk’.
Mooier is het om door te bouwen op uw fouten en deze te verbinden met oplossingen en geniale invallen en anderen op deze betere weg mee te nemen, zonder spitsroeden te lopen of in valkuilen of messen te lopen.
Maak elke fout hooguit één keer, zodat je vol goede moed op weg kan naar je volgende fout/leermoment. Wel zo gezond, minder stressvol en – op den duur – hulpvol voor anderen.
Mede met dank aan Daan sluit ik deze 4 vakantie-‘weblogjes’ over ‘zwart en wit’ af, ga ook ik er fysiek even tussenuit en neem ik u over een paar weken vanuit de praktijk de volgende keer weer graag mee naar een nieuwe situatie.